طرفدار تنیس که باشید، فارغ از بحث علاقه و حمایت از یک تنیس باز خاص، از شکست رقبای‌تان ناراحت خواهید شد؛ در واقع، تنیس در بطن خودش، هیچ‌وقت مدعی صلح و دوستی نیست اما مهم‌ترین تفاوت آن با فوتبال که حالا رفته رفته باید نام «رشته ورزشی» را از روی آن‌برداریم، فاکتور احترام است که از سال‌های مدید در آن رکن اصلی مسابقات مختلف بوده و تمامی ورزشکاران نیز از ابتدا تاکنون به آن پایبند بوده‌اند.

به گزارش پایگاه تحلیلی – خبری ایران بالکان (ایربا) به نقل از اعتماد، این قاعده اما برای جوکوویچ متفاوت است؛ به باور بسیاری، نواک نیمه گمشده ورزش تنیس نیست. علت را کسی نمی‌داند اما او هنوز هم از محبوبیت بسیاری در بین علاقه‌مندان این رشته ورزشی برخوردار نیست؛ حالا که مرد صربستانی ١٢ عنوان گرانداسلم را در کارنامه‌اش به ثبت رسانده، حداقل باید او را در کنار بزرگانی همچون روی امرسون، راد لیور و بیورن برگ قرار دهیم که همگی از نوابغ این رشته ورزشی به شمار می‌روند و از این حیث، او تاریخ‌ساز این رشته ورزشی محسوب می‌شود اما شاید بنا به آنچه مرتبط با ملیت او، دیدگاه اروپایی‌ها نسبت به صرب‌ها و دیگر مسائل عنوان می‌شود تاثیر مستقیمی بر میزان محبوبیت نسبتا اندک ورزشکار صرب‌تبار گذاشته باشد. شکست نواک در ویمبلدون دلِ بسیاری از هوادارانش را به درد آورد اما از آنجا که جوکوویچ در سال‌های اخیر با نوعی بی‌رحمی در برابر رقبایش، چه در زمین بازی و چه در رسانه‌ها مواجه بوده و علتِ آن نیز سلطه بی‌بدیل او در کورت‌های تنیس است، باید این حق را حداقل برای آنها که خارج از گود نشسته و از حامیان او نیستند قایل باشیم که برای یک فصل تنیس انتظار قهرمانی ورزشکار محبوب‌شان را در گرانداسلم داشته باشند و شاید این شکست به تعبیری دیگر یک فرآیند برد- برد برای او و دیگر تنیس بازان در تور ‌ای. تی. پی باشد، اگرچه بسیاری از آنها که «سیزن تیکت»‌های گرانداسلم را تهیه می‌کنند اغلب هوادار سه چهره دیگر تنیس یعنی راجر فدرر، رافا نادال و اندی ماری هستند که البته هر سه تنیس باز در چند فصل اخیر زیر سایه نواک جوکوویچ قرار گرفته‌اند.

نواک اما حالا سومین گرانداسلم فصل را مشابه آنچه سه سال قبل برای راجر فدرر اتفاق افتاد، خیلی زود ترک کرد. جوکوویچ در دیداری که به مدت ١٢ ساعت در کورت شماره یک ویمبلدون به طول انجامید، مغلوب سم کوئری امریکایی شد تا حداقل رویای رسیدن به سومین قهرمانی متوالی در ویمبلدون برای او از بین برود و این در حالی است که بسیاری از هواداران نوله انتظار رسیدن به عنوان «کریر اسلم» (قهرمانی در هر ٤ گرانداسلم سال) را داشتند که البته این امر در دومین سال پیاپی برای او محقق نشد، جوکوویچ سال قبل نیز با شکست برابر استن واورینکا در فینال رولند گاروس از رسیدن به عنوان قهرمانی در اوپن فرانسه باز ماند تا حداقل دستیابی به عنوان قهرمانی در هر ٤ گرانداسلم فصل اکنون به یک آرزو برای او تبدیل شود.

از آنجا که نواک جوکوویچ را همیشه ورزشکاری مبارز در زمین مسابقه می‌شناسیم کسب این نتیجه ناامید‌کننده شاید مباحثی را با خود به همراه داشته باشد؛ در هر صورت ایده‌ها و ذهنیت ورزشکاران حرفه‌ای در دوره کنونی کمی غیرقابل پیش‌بینی است. چندی قبل راجر فدرر بنا به آنچه مصدومیت زانو و کمر او عنوان شد از حضور در مسابقات رولند گاروس فرانسه انصراف داد و به مدت ٤ ماه به تمرینات شخصی‌اش پرداخت اما خیلی‌ها بر این باور بودند که اگر سن او را ملاک قرار دهیم، در فصلی که باید راجر در کنار ٤ گرانداسلم فصل، رقابت‌های المپیک را هم تجربه کند شاید اتخاذ این تصمیم برای حفظ آمادگی بدنی هرچه بیشتر او در طول فصل امری غیرقابل اجتناب باشد.

اکنون نیز نواک جوکوویچ حداقل از این حیث قابل قیاس با ورزشکاری همچون فدرر است، در تنیس به عنوان یک ورزش انفرادی زمانِ ریکاوری بدنی بسیار پایین‌تر از رشته‌های تیمی است و با وجود پیشرفتِ بسیار در علمِ بدنسازی اما نمی‌توان از این موضوع نیز چشم پوشی کرد که جوکوویچ چندان هم از شکست در ویمبلدون ناخرسند نباشد؛ او در ٦ ماه گذشته سنگینی حضور در فینال دو گرانداسلم نخست سال را تجربه کرده و در ٤ رقابت مسترز نیز طعم حضور در دیدار پایانی را چشیده است و شاید با توجه به در پیش داشتن رقابت‌های حساس المپیک و پس از آن، اپن امریکا شکست در ویمبلدون به نوعی تاکتیک تیم هدایت گرش «نوله فم» باشد که رسیدن به عنوان کریر اسلم را فدای المپیک و مهم‌تر از آن حفظ آمادگی بدنی تنیس باز صربستانی کرده است.

نباید در کنار علایق و آرزوهای شخصی او البته فراموش کنیم که جوکوویچ یکی از امیدهای اصلی کشور صربستان در کسب مدال طلای المپیک به شمار می‌رود؛ آنها در کنار والیبال و چند رشته محدود دیگر بر روی ورزشکاران خبره‌شان همچون جوکوویچ حساب ویژه‌ای باز کرده‌اند و در کنار آن، نواک نیز که تاکنون رنگِ مدال طلای المپیک را ندیده است چندان بی‌میل نخواهد بود تا حداقل ویترین افتخاراتش را با خوش رنگ‌ترین مدال المپیک تکمیل سازد، افتخاری که حداقل در تنیس انفرادی نصیب ورزشکار بزرگی همچون راجر فدرر نیز نشده و رسیدن به این مقام می‌تواند نامِ او را به عنوان یکی از بزرگ‌ترین ورزشکاران این رشته ورزشی به ثبت برساند.

حالا اما رقابت‌های ویمبلدون که به باور بسیاری، برترین و مهم‌ترین گرانداسلم سال از آن یاد می‌شود، در غیابِ مرد نخست تنیس جهان پیگیری خواهد شد؛ در این بین یک معمای بزرگ نیز ذهن علاقه‌مندان به این ورزش راکتی را به خود معطوف کرده، اینکه حالا چه کسی صاحب عنوانِ قهرمانی در این رقابت‌ها خواهد شد؛ آیا اکنون زمانِ مناسبی برای رسیدن به رویای «١٨ گرانداسلم» راجر فدرر است یا باید اندی ماری را شایسته عنوان قهرمانی دانست ؟ ماری که در طی دو فصل اخیر تنیس شکست در سه فینال گرانداسلم را تجربه کرده، شاید اصلی‌ترین رقیبِ فدرر در کسب جام طلایی ویمبلدون باشد اما از آنجا که فدرر در کنار پت سمپراس بزرگ پرافتخارترین تنیسور تاریخ رقابت‌های ویمبلدون به شمار می‌رود شاید با حمایت همه‌جانبه طرفدارانش، این‌بار از غیبت جوکوویچ نهایت استفاده را ببرد و طلسم رسیدن به عنوان قهرمانی در گرانداسلم را پس از ٤ سال خاتمه بخشد؛ آن چیزی که مشهود است، رقابتِ سختِ سیدهای بالای رنکینگ قهرمانی تنیس برای رسیدن به عنوان قهرمانی مسابقات ویمبلدون است هرچند در این بین اگر شیفتگان تنیس شاهد شگفتی‌سازی تنیس بازهایی همچون سم کوئری و کی نیشیکوری نیز باشند نباید آنچنان تعجب کرد.

کوروش کازرانی